Πριν λίγες μέρες μέρες κατά την διάρκεια μιας συζήτηση που είχα με καλούς μου φίλους , ρωτήθηκα γιατί επέλεξα τον χώρο της δημοσιογραφίας και όχι π.χ ένα τομέα πιο προσοδοφόρο από οικονομικής άποψης ( κρίση βλέπετε) . Η αλήθεια είναι ότι η ερώτηση αυτή μου έγινε δεύτερη φορά μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών και μάλιστα η απάντηση που έδωσα την πρώτη φορά σε σχέση με αυτή τώρα , εκτός ότι απέχει πάρα πολύ, καταφέρνει να ξαφνιάσει ( ευχάριστα) ακόμη και εμένα. Ναι , καλά ακούσατε ακόμη και εμένα που είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου.
Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εδώ και λίγους μήνες μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω την σχολή δημοσιογραφίας , γεγονός πολύ σημαντικό για τα έως τώρα δεδομένα μου μιας και το αντικείμενο των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο , δεν είχε καμία σχέση με τη μεγάλη μου επιθυμία να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία. Καθώς λοιπόν την πρώτη εβδομάδα γνωριστήκαμε με τους καθηγητές , έφτασε η στιγμή της μεγάλης κρίσης που δεν ήταν άλλη από την ερώτηση αυτή : << Γιατί επέλεξες να γίνεις δημοσιογράφος>> ? Το μυαλό κολλάει και ενώ έχεις να πεις τόσα τελικά η δεν λες τίποτα ή δίνεις την λάθος απάντηση που σε βάζει σε μπελάδες, δηλαδή το να απαντάς στις επίμονες ερωτήσεις του καθηγητή για να δικαιολογήσεις αυτά που λες η για την ακρίβεια αυτά που δεν έπρεπε να πεις. Εγώ πάντως δειλά, δειλά του απάντησα ότι << θέλω να
γίνω μια καταξιωμένη δημοσιογράφος>> και εκεί ήταν που την πάτησα , αφού η απάντηση που έδωσα προφανώς και δεν τον κάλυψε.
Για να πω την αμαρτία μου, απαντήσεις του τύπου << αυτό είναι το επάγγελμα της ζωής μου>> ή << πάντα ονειρευόμουν να γίνω δημοσιογράφος>> ηχούν πολύ μίζερα στα αυτιά μου και δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. Με απλά λόγια και χωρίς πολλές σάλτσες ο λόγος για τον οποίο διάλεξα να ακολουθήσω την δημοσιογραφία περικλείεται μέσα στην λέξη << καψούρα>>. Μπορεί να σας φαίνεται λαϊκός η βαρύς ο τρόπος που εκφράζομαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Για εμένα αυτό το επάγγελμα είναι έρωτας, καψούρα και δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα αυτό. Δεν με νοιάζει αν θα βγάζω λεφτά , άλλωστε ποτέ δεν μεγάλωσα μέσα σε αυτά, δεν με νοιάζει αν θα γίνω γνωστή , λίγο με απασχολεί, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κάνω τον έρωτα μου πράξη, δηλαδή να γράφω και να ενημερώνεται ο κόσμος μέσα από την δουλειά μου, ΝΑ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΊ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΊΑ ΜΟΥ. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο για έναν άνθρωπο στον κλάδο μου από το να περιμένει ο κόσμος να ενημερωθεί μέσα από την δική του εκδοχή για το πως έχουν τα πράγματα, αυτό λοιπόν θέλω να πετύχω.
Ξέρετε , η ζωή είναι πολύ μικρή αλλά έχει το εξής καλό, σου δίνει ευκαιρίες, τις οποίες αν αντιληφθείς την στιγμή που πρέπει και τις εκμεταλλευτείς στο έπακρο , τότε θα σε οδηγήσουν σε σκαλοπάτια που ούτε εσύ ο ίδιος δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να φτάσεις. Γιατί λοιπόν να καταπιάνεσαι με καταστάσεις που δεν σε οδηγούν σε αυτά που πραγματικά αγαπάς? Εμένα μπορεί να πήρε τρία χρόνια για να ασχοληθώ με αυτό που λαχταρά η ψυχή μου , τελικά όμως το κατάφερα και ας έχω ακόμη μερικούς μήνες στην πλάτη μέχρι να ολοκληρώσω τον κύκλο σπουδών μου .
Το θέμα λοιπόν δεν είναι τι θα απαντήσεις στους άλλους όταν σε ρωτάνε γιατί επέλεξες αυτό τον δρόμο και όχι τον άλλο , αλλά τι θα απαντήσεις στον εαυτό σου, αυτό έχει σημασία.
Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εδώ και λίγους μήνες μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω την σχολή δημοσιογραφίας , γεγονός πολύ σημαντικό για τα έως τώρα δεδομένα μου μιας και το αντικείμενο των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο , δεν είχε καμία σχέση με τη μεγάλη μου επιθυμία να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία. Καθώς λοιπόν την πρώτη εβδομάδα γνωριστήκαμε με τους καθηγητές , έφτασε η στιγμή της μεγάλης κρίσης που δεν ήταν άλλη από την ερώτηση αυτή : << Γιατί επέλεξες να γίνεις δημοσιογράφος>> ? Το μυαλό κολλάει και ενώ έχεις να πεις τόσα τελικά η δεν λες τίποτα ή δίνεις την λάθος απάντηση που σε βάζει σε μπελάδες, δηλαδή το να απαντάς στις επίμονες ερωτήσεις του καθηγητή για να δικαιολογήσεις αυτά που λες η για την ακρίβεια αυτά που δεν έπρεπε να πεις. Εγώ πάντως δειλά, δειλά του απάντησα ότι << θέλω να
γίνω μια καταξιωμένη δημοσιογράφος>> και εκεί ήταν που την πάτησα , αφού η απάντηση που έδωσα προφανώς και δεν τον κάλυψε.
Για να πω την αμαρτία μου, απαντήσεις του τύπου << αυτό είναι το επάγγελμα της ζωής μου>> ή << πάντα ονειρευόμουν να γίνω δημοσιογράφος>> ηχούν πολύ μίζερα στα αυτιά μου και δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. Με απλά λόγια και χωρίς πολλές σάλτσες ο λόγος για τον οποίο διάλεξα να ακολουθήσω την δημοσιογραφία περικλείεται μέσα στην λέξη << καψούρα>>. Μπορεί να σας φαίνεται λαϊκός η βαρύς ο τρόπος που εκφράζομαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Για εμένα αυτό το επάγγελμα είναι έρωτας, καψούρα και δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα αυτό. Δεν με νοιάζει αν θα βγάζω λεφτά , άλλωστε ποτέ δεν μεγάλωσα μέσα σε αυτά, δεν με νοιάζει αν θα γίνω γνωστή , λίγο με απασχολεί, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κάνω τον έρωτα μου πράξη, δηλαδή να γράφω και να ενημερώνεται ο κόσμος μέσα από την δουλειά μου, ΝΑ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΊ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΊΑ ΜΟΥ. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο για έναν άνθρωπο στον κλάδο μου από το να περιμένει ο κόσμος να ενημερωθεί μέσα από την δική του εκδοχή για το πως έχουν τα πράγματα, αυτό λοιπόν θέλω να πετύχω.
Ξέρετε , η ζωή είναι πολύ μικρή αλλά έχει το εξής καλό, σου δίνει ευκαιρίες, τις οποίες αν αντιληφθείς την στιγμή που πρέπει και τις εκμεταλλευτείς στο έπακρο , τότε θα σε οδηγήσουν σε σκαλοπάτια που ούτε εσύ ο ίδιος δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να φτάσεις. Γιατί λοιπόν να καταπιάνεσαι με καταστάσεις που δεν σε οδηγούν σε αυτά που πραγματικά αγαπάς? Εμένα μπορεί να πήρε τρία χρόνια για να ασχοληθώ με αυτό που λαχταρά η ψυχή μου , τελικά όμως το κατάφερα και ας έχω ακόμη μερικούς μήνες στην πλάτη μέχρι να ολοκληρώσω τον κύκλο σπουδών μου .
Το θέμα λοιπόν δεν είναι τι θα απαντήσεις στους άλλους όταν σε ρωτάνε γιατί επέλεξες αυτό τον δρόμο και όχι τον άλλο , αλλά τι θα απαντήσεις στον εαυτό σου, αυτό έχει σημασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου