Πολλές φορές , όταν λέμε ή ακούμε τη λέξη <<ταξίδι>> εννοούμε διακοπές. Διακοπές γι α να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε.. Στην δική μου περίπτωση η έννοια ταξίδι ήταν κάτι τελείως διαφορετικό, μια λύτρωση.
Υπάρχουν στην εποχή μας πλέον πολλά χωρισμένα ζευγάρια που μένουν σε διαφορετικά σπίτια, αλλά όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση βάζουν τα θέματα τους στην άκρη. Δυστυχώς, στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει αυτό.
Πιο συγκεκριμένα , όταν οι γονείς μου χώρισαν, ο '' πατέρας'' μου αποφάσισε να επιστρέψει στην γενέτειρα του, τη Γερμανία. Ως εδώ κατανοητό και σεβαστό. Όμως, αναρωτιέμαι με τι ψυχή αφήνεις πίσω ένα τετράχρονο παιδί να σε κοιτά με μάτια πρησμένα από το κλάμα ? Κι όμως αυτό συνέβη. Και η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Για χρόνια ολόκληρα μπαινοβγαίνουνε στη ζωή μου χωρίς ποτέ να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον. Και εγώ μεγάλωνα.. Και συνέχιζα να περιμένω.. Ποτέ όμως δεν ήρθε να με βρει η έστω να μου πει ακριβώς που είναι ώστε να πάω εγώ να τον βρω.
Και έτσι φτάνουμε ένα χρόνο πριν όπου ψάχνοντας σε μια παλιά ατζέντα βρήκα το τηλέφωνο των παππούδων μου που δεν είχα δει παρά μόνο μια φορά. Και τηλεφώνησα. Πρώτη φορά ύστερα από 15 ολόκληρα χρόνια έμαθα που ακριβώς βρισκόταν ο '' πατέρας'' μου. Κολωνία. Με την νέα του οικογένεια. Και εγώ πρέπει να πάω ώστε να φύγει το βάρος αυτό πια από τους ώμους μου.
Ένα χρόνο αργότερα το κατάφερα. Έπεισα τον εαυτό μου να το κάνει αυτό το ταξίδι ''λύτρωσης''. Ψάχνοντας λοιπόν για εκείνον μέσα σε γνωστούς , θα έβρισκα τη δική μου αλήθεια. 12/9 η πτήση για Φρανκφούρτη. Πίστευα πως το όνειρο να βρω τον άνθρωπο που με δημιούργησε θα γινόταν πραγματικότητα. Φτάνοντας εκεί η καρδιά μου νόμιζα πως θα σταματούσε . Ήμουν κοντά. Πολύ κοντά. Πόσο λάθος έκανα. Γιατί δεν κατάφερα ποτέ να βρω αυτόν που πραγματικά έψαχνα. Παντού ο λάθος άνθρωπος και πουθενά ο σωστός. Το όνειρο ζωής γκρεμίστηκε. Μια και για πάντα.
Είπα στον εαυτό μου '' δεν πειράζει'' , έτσι κι αλλιώς όλα γίνονται για κάποιο λόγο στη ζωή μας. Τουλάχιστον κατάφερα να δω κομμάτια της δεύτερης πατρίδας μου . Να τιμήσω μ'αυτό τον τρόπο τη ίδια την ζωή.
Η λύτρωση δεν ήρθε ποτέ . Κατάλαβα όμως κάτι : Όποιος πραγματικά αγαπάει το δείχνει. Ως ανάμνηση του ταξιδιού αυτού ένα τατουάζ θα ''στολίζει'' για πάντα το αριστερό μου χέρι.
Βιβή-'Ινγκριντ Σιττεκ
Υπάρχουν στην εποχή μας πλέον πολλά χωρισμένα ζευγάρια που μένουν σε διαφορετικά σπίτια, αλλά όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση βάζουν τα θέματα τους στην άκρη. Δυστυχώς, στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει αυτό.
Πιο συγκεκριμένα , όταν οι γονείς μου χώρισαν, ο '' πατέρας'' μου αποφάσισε να επιστρέψει στην γενέτειρα του, τη Γερμανία. Ως εδώ κατανοητό και σεβαστό. Όμως, αναρωτιέμαι με τι ψυχή αφήνεις πίσω ένα τετράχρονο παιδί να σε κοιτά με μάτια πρησμένα από το κλάμα ? Κι όμως αυτό συνέβη. Και η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Για χρόνια ολόκληρα μπαινοβγαίνουνε στη ζωή μου χωρίς ποτέ να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον. Και εγώ μεγάλωνα.. Και συνέχιζα να περιμένω.. Ποτέ όμως δεν ήρθε να με βρει η έστω να μου πει ακριβώς που είναι ώστε να πάω εγώ να τον βρω.
Και έτσι φτάνουμε ένα χρόνο πριν όπου ψάχνοντας σε μια παλιά ατζέντα βρήκα το τηλέφωνο των παππούδων μου που δεν είχα δει παρά μόνο μια φορά. Και τηλεφώνησα. Πρώτη φορά ύστερα από 15 ολόκληρα χρόνια έμαθα που ακριβώς βρισκόταν ο '' πατέρας'' μου. Κολωνία. Με την νέα του οικογένεια. Και εγώ πρέπει να πάω ώστε να φύγει το βάρος αυτό πια από τους ώμους μου.
Ένα χρόνο αργότερα το κατάφερα. Έπεισα τον εαυτό μου να το κάνει αυτό το ταξίδι ''λύτρωσης''. Ψάχνοντας λοιπόν για εκείνον μέσα σε γνωστούς , θα έβρισκα τη δική μου αλήθεια. 12/9 η πτήση για Φρανκφούρτη. Πίστευα πως το όνειρο να βρω τον άνθρωπο που με δημιούργησε θα γινόταν πραγματικότητα. Φτάνοντας εκεί η καρδιά μου νόμιζα πως θα σταματούσε . Ήμουν κοντά. Πολύ κοντά. Πόσο λάθος έκανα. Γιατί δεν κατάφερα ποτέ να βρω αυτόν που πραγματικά έψαχνα. Παντού ο λάθος άνθρωπος και πουθενά ο σωστός. Το όνειρο ζωής γκρεμίστηκε. Μια και για πάντα.
Είπα στον εαυτό μου '' δεν πειράζει'' , έτσι κι αλλιώς όλα γίνονται για κάποιο λόγο στη ζωή μας. Τουλάχιστον κατάφερα να δω κομμάτια της δεύτερης πατρίδας μου . Να τιμήσω μ'αυτό τον τρόπο τη ίδια την ζωή.
Η λύτρωση δεν ήρθε ποτέ . Κατάλαβα όμως κάτι : Όποιος πραγματικά αγαπάει το δείχνει. Ως ανάμνηση του ταξιδιού αυτού ένα τατουάζ θα ''στολίζει'' για πάντα το αριστερό μου χέρι.
Βιβή-'Ινγκριντ Σιττεκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου